مورفولوژی شهری دچار یک ناسازگاری و ناهمگونی حل نشدنی گشته است. سیمای شهری برای کاربران هیچ معنایی جز توده های خاکستری در هم و آشفته ندارد. تمام بناهای شهر تبریز در مجموع نه تنوع دارند و نه همگونی. نه متفاوت از هم اند و نه شبیه به هم. چاره چیست؟ شناخت الگو ها و تیپولوژی یکی از الگوهایی که به وفور در شهر میبینیم سقف های عقب رفته در راستای ضوابط حریم سایه اندازی است. که خودش را به صورت سقف های شیبدار و یا تراس های پله ای در طبقات آخر نشان میدهد. اغلب این سقف و تراس ها از بُعد دیزاین به حاشیه رانده شده اند و انگار باید پنهان بمانند. در حالیکه در نظر ما این الگو یک نقطه اتکا مناسب برای تنوع بخشیدن به ریزدانه ها و شکل دادن یک هویت و کاراکتر منحصر بفرد در اجتماع این ریز دانه ها یعنی شهر است